Gaan we wonen in een eco-dorp?

We staan met het hele gezin aan de rand van een leeg stuk land in Flevoland. Zover we kunnen kijken zien we klei en modder. Het is koud en guur. Hier moet het komen, het eco-dorp waar we misschien willen gaan wonen. Het idee vinden we erg aantrekkelijk. Je woont daar straks energieneutraal en verbouwt er met je dorpsgenoten je eigen groente. Als het goed is kunnen we dan allebei minder gaan werken, want de lasten zijn veel lager en het leven is er goedkoper dan in de stad. De klei en de gure wind hebben mijn vrouw en mij niet afgeschrikt, we zijn allebei poldermeisjes. Dat was het vliegveld dichtbij, dat vandaag of morgen explosief gaat groeien. We doen het dus niet, maar dit idee van ons staat niet op zichzelf. Er borrelt een grote onrust in mij.

Te hoog leeftempoeco-dorp

“Onze moderne manier van leven, wonen en werken blijkt niet te passen bij hoe we geprogrammeerd zijn”. Deze zin uit een artikel van Psychologie Magazine blijft door mijn hoofd spoken. We hebben een te hoog leeftempo en krijgen te veel prikkels en informatie op ons af. Herkenbaar? Ik werd er overspannen van en hoorde het bij alle moeders die ik coachte op de boot. De mens zal zich er wel op aanpassen, maar dat gaat even duren, en willen we dat wel? Moeten we dat wel willen? Want waar zijn we dan wel voor gemaakt? Ik beschreef dat al eerder in mijn blog Waarom de naam Thura. Ik denk dat we in het eco-dorp een rustiger en prikkelarmer leven konden gaan leven. Mee ‘oer’ zoals Psychologie Magazine het aanraadt.

Concrete tips

Aan de andere kant: concrete tips voor meer oer leven kun je in ieder andere woonplaats in de praktijk brengen. Ga meer de natuur in: 3 km lopen en ik zit in het bos en de duinen. Ik loop een paar keer per week hard, dus dat gaat goed. Reserveer meer tijd met familie en vrienden: daar hou ik erg van, dus ook dat moet lukken. Een gezin met jonge kinderen en weinig vrijetijd maakt dat wel iets lastiger, maar veel buren die vrienden zijn geworden, maken het juist weer extra makkelijk. In het eco-dorp zouden we veel overleg gehad hebben met de medebewoners, maar of het je vrienden worden is nog afwachten natuurlijk. Zorg voor veel rust en ontspanning: ik ben begonnen te mediteren en ik word steeds beter in rust nemen. In het blog Waarom de naam Thura lees je meer tips, die allemaal uitvoerbaar zijn in welke woonplaats dan ook.

Een beter milieu

Een ander groot argument voor het eco-dorp was uiteraard het milieu. Mijn wederhelft werkt met de dag harder aan een beter milieu en aan minder dierenleed. Ook voor die argumenten ben ik heel gevoelig. Het is toch bizar dat we onze eigen planeet om zeep helpen? En dat we dieren slecht behandelen, terwijl dit helemaal niet nodig is? De stappen die zij neemt gaan mij meestal te snel en te ver. Alleen nog maar plantaardig eten? Eerst maar eens vegetarisch en ik blijf wel vis eten, samen met de kinderen die ik wel melkproducten, ei en vis wil bieden. Ben ik nou slap? Ik ben een Bourgondiër en vind de alternatieven al snel te streng en te sober. Maar in één klap energieneutraal wonen vind ik wel prachtig. 

Te relaxed

Ik werk nu in een relaxed laag tempo. Rond een uur of tien vertrek ik naar een cafeetje in de stad en werk daar aan wat schrijfklussen. Rond vijven ben ik meestal weer thuis. Als mijn moeder na een operatie extra hulp nodig heeft ga ik een paar keer per week naar haar toe. Tijdens de Olympische Winterspelen kijk ik elke schaatswedstrijd. Heerlijk voor een laag leeftempo. Maar dit kan zo niet langer. Ik breng te weinig geld in het laatje. In het eco-dorp zou het genoeg zijn, maar ons leven in Haarlem is duur en ik wil niet langer op het salaris van mijn vrouw teren. Mijn werktempo zal omhoog moeten.

Ik ben er nog niet klaar mee

Met een hoger werktempo komt dat te hoge leeftempo weer om de hoek kijken, vrees ik. Volgens het woordenboek is ‘leeftempo’ geen woord trouwens, maar dat zou het wel moeten zijn, want het woord is al in allerlei artikelen over dit onderwerp verschenen. Tel bij een hoger werktempo de extra prikkels die het stadsleven met zich meebrengt. Bij zo oer mogelijk leven zie ik toch eerder een leven op het platteland voor me. Maar weggaan uit Haarlem zou ik erg moeilijk vinden. Je merkt het: ik ben er nog niet klaar mee, met die onrust. Zou het komen door mijn 40ste verjaardag, die ik net heb gevierd? Of komt het doordat er steeds meer over geschreven wordt, de zoektocht naar een lager leeftempo, zoals in het artikel in de Psychologie Magazine. Wie herkent mijn zoektocht en mijn onrust?

Geen reacties

Sorry, het reactieformulier is gesloten